Niespodzianka

Notka szybciej, chociaż nie powinnam wstawiać, bo komentarze mnie nie motywują do tego ... Cóż mam nadzieję, że ta notka was pobudzi :) 

__________________________________________*******__________________________________

Kroki Aoi przyśpieszyły wraz z przybliżaniem się do wioski. Czuła coś dziwnego. Chyba pierwszy raz w życiu, się boi, boi się i to własnej wioski. Wioski, którą zniszczyła kilkanaście lat temu. Nagle doszli do niewielkiej bramy , która była wejściem do wioski. Mężczyźni stanęli przypatrując się ciemnowłosej. Ta, jakby straciła panowanie nad ciałem. Zaczęła się cała trząść. Kakashi, spoglądał na nią z boku. Wiedział, że nie będzie to dla niej łatwe, ale nie wiedział, że to miejsce jest dla niej tak ważne. Podszedł do niej i przytulił do siebie, uspakając

- Kakashi, przeprasza, ale czy możemy wrócić do Konohy?- spytała, a w jej oczach pojawiły się pojedyncze łzy. Stali tak wtuleni do siebie przed bramą. Młody Namikaze przyglądał się całemu zdarzeniu, ze zdziwieniem. Nie wiedział, czemu Aoi, tak się zachowuje, szczerze powiedziawszy, zdał sobie właśnie sprawę, że nie zna jej przeszłości, oprócz tego, że ma w sobie potwora. Jedynymi osobami z wioski które wiedzą o niej wszystko to Tsunade i właśnie Kakashi. W tym momencie, to właśnie on był jedyną osobą, która rozumiała Aoi. Młody Uzumaki podszedł powoli do dziewczyny po czym z uśmiechem na twarzy mruknął

- Aoi-chan , pewnie, że możemy wrócić, ale nie wiem, czy naprawdę tego chcesz- dziewczyna spojrzała na blondyna z zaciekawieniem- w tym momencie wydaje ci się to czymś strasznym, ale wiem, że jeśli teraz tego nie przezwyciężysz to zawsze będzie tego żałowała – przez chwilę spoglądali sobie w oczy, po czym dziewczyna odkleiła się od szaro włosego i uśmiechem, mruknęła

- Masz rację, Naruto. Wybaczcie, nie wiem, co mnie naszło – i ruszyła przed siebie, z podniesioną głową

- Dzięki młody, chciałem sam już wracać. Chociaż, chcę aby się z tym zmierzyła, raz na zawsze

- Kakashi- sensei, nie ma za co dziękować- odpowiedział z uśmiechem na ustach, ruszając za przyjaciółką- Aoi, jest bardziej podobna do mnie niż myślałem. Tylko, że w przeciwieństwie do mnie nie nauczyła się jeszcze walczyć ze swymi słabościami, może dlatego, że zdecydowanie za długo była zdana na siebie. Bez rodziny, bez przyjaciół, otaczana ludźmi, którzy nią pogardzali albo chcieli wykorzystać. Zdecydowanie za długo- Hatake spojrzał na swego ucznia, po czym poczochrał mu włosy śmiejąc się przyjaźnie

- Wyrosłeś Naruto. Rodzice byli by z ciebie dumni- szli tak przez uliczki wioski oglądając wszystko jak turyści. Aoi z niedowierzaniem patrzyła na swoją wioskę. Ludzie z uśmiechem na twarzy, witali ją, jakby nie wiedzieli kim była. Racja, przecież nie wiedzą. Poczuła nagle jakby jakiś kamień spadł jej z serca. I z radością zaczęła biec przed siebie, zostawiając przyjaciół z tyłu. Powietrze tutaj było wspaniale, czuła się taka wolna, wolna jak ptak. Nagle zatrzymała się przy jakieś małej fontannie,  na środku drogi

- Aoi, kochanie, nie uciekaj tak nam – szepnął jej do ucha Hatake, kiedy do niej podbiegł. Ta odwróciła się z iskierką szczęścia w oczach, pisnęła jak mała dziewczynka

- Tu jest tak pięknie!- ludzie spojrzeli na nią ze zdziwieniem, większość uśmiechała się, widząc ów scenkę.

- Cieszę się, że wam się podoba- za ich plecami stanął starszy mężczyzna, już o siwej brodzie i okularach na nosie- turyści?

- tak jakby- odpowiedziała dziewczyna- jestem Aoi, Aoi Sashimi- mężczyzna, nagle zbladł i przysłonił jej dłonią usta, po czym gestem dłoni wskazał, aby skierowali się za nim. Szli tak w ciszy przez jakieś pięć minut, po czym weszli do niewielkiej chatki, na końcach wioski. Kiedy wyszli mężczyzna, wyciągnął 4 szklanki i do każdej z nich nalał trochę wody i rozdał gościom

- Proszę usiąść- tu spojrzał na Aoi- tym bardziej ty Skarbie- dziewczyna skamieniała, kiedy usłyszała te słowa. W całej wiosce, była jedna osoba, która tak do niej mówiła, lecz wiedziała, że niemożliwe było to by on żył

- Kim jesteś? – spytała z lękiem w głosie, które łatwo było wyczuć. Posłusznie usiadła naprzeciw niemu przy stole , nie spuszczając z niego wzroku. Mężczyzna, uśmiechnął się dwójki, po czym zapytał

- Jesteście jej przyjaciółmi? Widzę, po waszych opaskach, ze jesteście ninja z Ukrytej Wioski Liścia

- Tak, jak pan powiedział. Jestem Hatake Kakashi, a ten młody chłopak to Uzumaki Naruto

- Uzumaki, Hatake, dwa tak znane i cenione nazwiska w świecie ninja. Szczerze powiedziawszy Naruto- san, inaczej sobie ciebie wyobrażałem, zdecydowanie miałem cię za kogoś starszego

- tak to prawda, może Naruto, jest młody, ale za to bardzo silny

- Nie wątpię w to- odpowiedział z uśmiechem, po czym powrócił do dziewczyny wciąż, nie spuszczając z niej wzroku - A więc wróciłaś do Wioski Aoi- chan-  zaczął. Dziewczyna spojrzała na niego z lękiem w oczach

- Pa.. Pamiętasz mnie?

- Oczywiście, ze pamiętaj, nie było w wiosce drugiej takiej dziewczynki jak ty

- Tak, przyznaję, żadna inna dziewczynka nie miała w sobie potwora

- Oj, nie…. Nie, nie, ależ Aoi, ja nie mam na myśli potwora- uśmiechnął się do niej po czym zaśmiał się gromkim śmiechem- no już dziecino wyluzuj trochę, przecież, nic ci nie zrobię. Stałaś się naprawdę silna, a ja stary bez sił, nawet aby uciec- każdy przyglądał się ów dziwnemu mężczyźnie- chcę tylko z tobą porozmawiać, dawno cię nie widziałem, zmieniałaś się. Jesteś coraz bardziej podobna do matki- dziewczyna nagle poderwała się z miejsca i przygniatając staruszka do ściany zmroziła go morderczym wzrokiem. Naruto chciał zainterweniować, ale zatrzymał go Kakashi, dając znać, aby siedział spokojnie i się nie wtrącał

- Kim ty jesteś?- krzyknęła nagle przygniatając go mocniej do ściany

- Aoi- chan, proszę uspokój, się chcę tylko porozmawiać. Stęskniłem się za tobą

- Skąd wiesz o mojej mamie, czemu nazwałeś mnie tak …. Kim ty jesteś do cholery! Jeśli chcesz mnie zabić, to proszę bardzo. Zasłużyłam sobie na to. Osiemnaście lat temu zniszczyłam ci wioskę, zabiłam wielu mieszkańców, zniszczyłam ci życie. Więc na co czekasz, weź nóż i przebij mi serce. Proszę, nie bronie się. Bawisz się ze mną, bawisz się moimi uczuciami. A ja tego nienawidzę- wyciągnęła kunai, co sprawiło, że Kakashi drgnął, ale zaraz usiadł z powrotem, obserwując scenkę. Dziewczyna, wzięła dłoń starca i włożyła mu w nią broń, i przymierzyła do swego serca- Hatake, tego już nie wytrzymał, nim jednak zareagował, staruszek wypuścił broń z dłoni i z uśmiechem na ustach, odsunął dziewczynę od siebie

- Nie nienawidzę ciebie, jedyną osobę, którą teraz nienawidzę, jestem sam ja i rada wioski, przez to , że pozwoliliśmy ci tak cierpieć

- Przestań chrzanić- krzyknęła. W jej oczach pojawiły się łzy- kim jesteś?

- Aoi, naprawdę, myślałem, że chociaż ty mnie rozpoznasz ale czego się spodziewałem, po tym co zrobiłem własnej córce

- Córce?- szepnęła odchodząc kilka kroków do tyłu. Już chciała coś powiedzieć, kiedy poczuła, że ciało przestało jej słuchać i jak spada w ramiona, ów mężczyzny.